Νεκράσοφ, Νικολάι Αλεξέγιεβιτς

(Nikolay Alekseyevich Nekrasov, Νεμιρόφ, Ποδολία 1821 – Αγία Πετρούπολη 1878). Ρώσος ποιητής. Εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία για τη λογοτεχνία και παραιτήθηκε έτσι κι από την οικογενειακή βοήθεια (αναγκάστηκε να ασκήσει τα πιο ποικίλα επαγγέλματα, ζώντας πάντα στερημένη ζωή). Το 1840 δημοσίευσε τον πρώτο τόμο στίχων του. Για πολλά χρόνια έγραψε αναρίθμητα ποιήματα, βοντβίλ, άρθρα, διηγήματα, για να κερδίσει τη ζωή του. Με την επίδραση του Μπιελίνσκι και του Γκόγκολ βρήκε τον προσανατολισμό της προσωπικής του έκφρασης. Από το 1846 άρχισε την έκδοση ενός ημερολόγιου και αργότερα του περιοδικού Σύγχρονος, που κατέλαβε σημαντική θέση στην ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας, ως την απαγόρευσή του το 1866. Ως ποιητής στράφηκε σε θέματα ακόμα περισσότερο η συλλογή Ποιητής και πολίτης (1856) συντέλεσαν ώστε να θεωρείται ένας από τους πιο αγαπητούς και πολυδιαβασμένους συγγραφείς του νέου κοινού. Η ποίησή του τρεφόταν με τα ίδια εκείνα ιδανικά που ενέπνεαν τους δημοκρατικούς επαναστατικούς κριτικούς και τον μεγάλο σατιρικό Σαλτίκοφ Στσέντριν, στο πλευρό του οποίου ο Ν. διεύθυνε από το 1868 έως τον θάνατό του τα Χρονικά της πατρίδας, ένα άλλο όργανο πολεμικής της ριζοσπαστικής διανόησης. Μερικά από τα έργα του έγιναν εξαιρετικά δημοφιλή, όπως η Παγωνιά με την κόκκινη μύτη, Ρωσίδες γυναίκες, Βλας, Πάνω στον Βόλγα και κυρίως το ποιητικό έργο Ποιός ζει καλά στη Ρωσία; όπου ο άθλιος εγκαταλελειμμένος κόσμος των χωρικών εμφανίζεται σαν μια δυστυχία έτοιμη να αποτελέσει μεγάλη δύναμη.